Modern Müzik Tarihinden 250 Albüm kitabıyla 19. yüzyıl sonundan günümüze kadar gelen süreçte modern müziğin öyküsünü, albümlerden örneklerle okuyucuya sunan müzisyen ve müzik yazarı Mustafa Şardan, 2010-2019 yılları arasında yayınlanmış hip-hop’tan punk’a, elektronikten indie’ye farklı türleri içinde barındıran, unutulmayan albümleri birbabaindie.com okuyucuları için derliyor.
Her çarşamba, 2010’lardan Albümler ismiyle yayınlanan seride ilk albüm incelemesi 2010-2015, ikinci inceleme ise 2015-2019 yılları arasında yayınlanmış albümler arasından seçiliyor.
FREDDIE GIBBS & MADLIB – PIÑATA (18 MART 2014)
Albüm kapak çalışması: Ön kapaktaki Freddie Gibbs’in fotoğrafı Peter Beste tarafından çekilmiştir. Arka kapakta ise Mathew Scott’ın çektiği Madlib’in fotoğrafı vardır1. Arka plandaki zebra desenlerini ise Gibbs 2019 yılındaki bir röportajda siyah masa üzerinde kokain keserken görüntünün aklına zebrayı getirdiğini söylemiştir2.
Yaptığı müzik türü ve tipi sebebiyle 2Pac’e benzetilmesini ülkemizde Hakkı Bulut’un Müslüm Gürses zannedilmesine paralel gördüğüm bir sendrom ile yaşamak zorunda olan Freddie Gibbs esasen bu sendromun yanında çok önemsiz kalacağı sokağın vahşi iklimini tecrübe ederek müzik yapan biri. Sokaklar için yapmasaydım rap yapmazdım diyen Gibbs3, Piñata albümü üzerinde çalıştığı dönemde bile sokaklardaymış4. Ona göre gangsta rap’in nesli tükeniyor olabilir fakat sokaklar her zamanki gibi canlı5. Albümün prodüktör ayağında ise MF DOOM ile hiphop tarihinin en iyi birkaç albümünden biri olan Madvillainy’e imza atan, J Dilla ile çalışmış ve Shades of Blue adlı solo albümü ile gözümde iyice efsaneleşmiş isim Madlib var. Piñata bir işin içinde Madlib varsa o şey kötü olamaz teorimi destekleyen bir albüm olmaktan çıkarak, bir işin içinde Freddie Gibbs varsa da o şey kötü olamaz noktasına taşıyor beni.
İkili Piñata’da ilk kez bir araya geliyor. Gibbs’in vahşi flowları ile Madlib’in temiz fakat vurucu beatlerinin birleştirilmesiyle ortaya jazz rap soslu gaddar bir gangsta rap çıkıyor. Gibbs için kendi gelişiminde ve albümün başarısında Madlib’in payı çok büyük. Onun ifadesiyle: You’re getting the same meat on any kind of beat but when I work with Madlib, it’s a challenge, more of a puzzle, that pushes me to be a better MC6. Gibbs, Madlib’in beatlerindeki diziler ve döngülerin üstesinden gelmenin rap olimpiyatları gibi olduğunu söylerek biraz empati kurmamızı sağlıyor7. Gibbs amacını açıkça ifade etmekte: This shit is not for your clubs; I ain’t trying to get on the fucking Grammys. I’m literally just rapping my ass off, rapping like a motherfucker. And with Madlib? People are just gonna ride to this shit8.
Albümden şarkıların kliplerinde çete kültürünü tüm çıplaklığıyla sergileyen sanatçı, videolardaki içerikler ile ilgili gelen eleştirilere tabii ki bunların iyi bir şey olduğunu söylemiyorum ama gerçek olan bu, kliplerde yapmaya çalıştığım parlak bir yorumlama şeklinde cevap veriyor9.
Referanslar:
1. https://www.discogs.com/Freddie-Gibbs-Madlib-Piñata/release/5528785
6. https://www.youtube.com/watch?v=cu6pkT74lc0
7. https://www.youtube.com/watch?v=J3kGA1KzVtY
9. https://www.youtube.com/watch?v=Uw1yrI3Qv_k
ROLLING BLACKOUTS COASTAL FEVER – HOPE DOWNS (15 HAZİRAN 2018)
Albüm kapak çalışması: Herhangi bir spesifik ismin belirtilmemiş olması gruba ait olduğunu düşündürmekte.
İlk albümleri çok güzel indie/alt rock grupları ikiye ayrılır: Patlayıp ünlü olanlar ve nedense bunu başaramayanlar. Örnek vermek gerekirse The Strokes, Arcade Fire, Oasis ve The Stone Roses ilk kategoriye giren gruplardan sayılabilir. Melbourne’den Rolling Blackouts Coastal Fever ise kült şirket Sub Pop çıkışlı Hope Downs ile maalesef ikinci grupta görünüyor. Hope Downs’ı dinlediğim günden beri neden diye soruyorum. Bulabildiğim en mantıklı cevap grup isminin çok uzun olması. Sadece Coastal Fever olsa kulağa daha güzel geliyor mesela. Bu albümün ilk kategorideki grupların debut albümlerinden güzellik anlamında hiçbir farkı yok. Bu güzellik kavramı birçok kıstas içeriyor tabii ki fakat en belirgin olanı ağza kolay takılan şarkılarda görülen çabuk bağlanıp çabuk sıkılma durumundan hayli uzak olması. Hope Downs, aşırı groove’un beraberinde getirdiği olumsuzlukları defetmiş. Başından sonuna kadar akılda kalıcı, çabuk moda sokan, kendini hızlıca sevdiren ve beğeni halini çok uzun süre devam ettiren şarkılarla dolu. Bir yılı aşkın süredir dinlediğim bu şarkılardan ne zaman sıkılacağımı ben de merak ediyorum.
Hope Downs’ı dinlerken karşılaşılan ilk farklılık sürekli değişen vokaller. Grupta basçı dışında üç gitarist daha var ve hepsi aynı zamanda ana vokal yapıyor. Her şarkıda başka bir ismin vokali devralması bu hem huzurlu hem enerjisi yüksek serüvenin rotalarıyla oynuyor. Gruptan Fran Keaney birbirimizin şarkıları üzerinde çalışsak da şarkıyı ve sözlerini yazan söyler diye açıklamakta1. Bu üçlülük durumu akıllara Beatles’ı getirse de grup, Lennon, McCartney ve Harrison rekabet içindeydiler, biz ise değiliz demekte2. Bu albüm, hisli ve sade punk davul ritimleri üzerine eklenen jangly ve eğlenceli gitar melodileri ile terinizi soğutan pop nakaratlarının harmanlandığı, özellikle yaz aylarında şehirlerarası araç kullanırken alternatifi olmayan güçlü ve oturaklı bir çalışma.
Vaktinde Scottie Pippen’a Bulls’un yaptığı düzeyde bir haksızlığın yapıldığı gruba – bu haksızlığın kaynağını kınıyarak – nice Uzak Doğu konser turları temenni ediyorum.
Referanslar:
1. https://www.ripemusic.com.au/make-these-songs-sound-awesome-an-interview-with-rolling-blackouts-coastal-fever/
