“Ve Ev”i iki şekilde dinlemenizi öneririm. İlki sabaha karşı saat 4 veya 5 sıraları… Evinizin ve gecenin sessizliğinin kesişiminde… Ya da deniz kenarında yalnızken… Ruhunuza dokunuyor, iyi geliyor… Öyle bir albüm ki Melis sanki herkesten herşeyden uzakta yazlık bir ev kiralamış ve sonbaharda başlayıp kış mevsiminde albüm kaydını bitirmiş gibi…Şöminenin yanında gitarını çalmış, kitaplarını okumuş, dünyadan biraz soyutlamış kendini belki… Öyle olmayabilir ama dinlerken bana bu hissi verdi.
Melis Danişmend üçüncü stüdyo albümüyle kapımızı çalıyor. Barda filminin soundtrack şarkısı “Dediler Ki” yi hatırlarsınız… İlk kez “Üçnoktabir” grubunun vokalisti olarak Melis’i, bu güzel sesi duydum. Üçnoktabir’in tek albümlük müzik hayatı sonrası Melis solo çalışmalara yöneldi ve iki albüm çıkardı. İlk albüm “Daha Az Renk”akustik gitar, piano ve vokalden oluşan sade bir debuttu. İkinci albüm “Biraz Daha Gülmek İstiyordum” ilkine nazaran orkestrasyonu daha zengin bir albüm oldu. “Ve Ev” için de aynı mantıkla Melis’in grup müziğine yöneldiğini, bunu albüme de yansıttığını söylememiz mümkün. Çok sesli ve daha renkli bir albüm bu…
Melis son dönem alternatif müzik üreten bayan vokaller içerisinde ayrı bir yerde oldu benim adıma. Söyleyeceği sözü olan ama bunu sakin bir şekilde yapan, popülerleşme gibi bir derdi olmayan (Üçnoktabir’in “Ben Ölmeden Ünlü Olsam” şarkısı şu noktada çok ironik), cool ve underrated müzisyen. Bestelerini kendi yapıyor şarkı sözlerini kendisi yazıyor. Şehirli ama kent ozanı havasında değil… Şarkı sözlerinde ağdalı bir dil yok, basit ve etkili bir anlatım var. Küçük küçük hikayeler var. Karizması var ama asla ukala değil… Aynı zamanda gazeteci… Rock star havalarında değil, daha mütevazi ve samimi… İnanın karşılıklı oturup bir kahve içmişliğimiz yok. Bunlar sadece gözlemlerim…
Albüme dönersek ilk single “Bugünler Parlak”, gündelik hayat içinde sıkışmış kalmış bizlerin hikayesini, küçük detaylara da takılarak, günümüz Türkiye’si penceresinden yine bizlere anlatıyor. Bir pozitif olma çabası var şarkıda… Belki de gecikmiş mutluluğa ulaşma çabası… Keza nefeslilerle zenginleşmiş “Uçurumlarda” da yine aynı umut var. Öyle ki kördüğümlerin çözülmesinden bahsediyor. Albümde çello ve trompetin grubun soundu içerisine güzel bir şekilde yerleştirildiğini görüyoruz. “Mucize”de yine tam herşeyi bıraktığı anda hayatına dokunan bir mucizeden bahsediyor… Akustik “Hiç” benim favorilerimden… “Baştan”da hayata baştan başlamak isteyen memnuniyetsiz, mevcut halini beğenmeyen birinden (Bu ben değilim tam) bahsediyor… “Sözler Artık Ağıt” bir ilişki sonrası yazılmış buruk ve kırgın bir ruh halini yansıtıyor. Albümün en özel şarkısı bence… “Ondan Öyle” isimli şarkıda toplum içerisindeki haline özeleştiri yapıyor sanatçı… “Bazı Günler Unutulmaz” ile piyano eşliğinde naif bir final yapıyor albüm.
Dip Not: Melis’in iki veya üç yıl önce muhtemelen kafası bişeylere atıp cep telefonu olmadan yaşanır mı diyerek bir deney yaptığını hatırlıyorum. Yanlış hatırlamıyorsam cep telefonsuz 20 gün geçirmeyi başarmıştı. Gün gün de yaşadıklarını blogunda paylaşmıştı. Böyle de azimli bir insan kendileri…
