Modern Müzik Tarihinden 250 Albüm kitabıyla 19. yüzyıl sonundan günümüze kadar gelen süreçte modern müziğin öyküsünü, albümlerden örneklerle okuyucuya sunan müzisyen ve müzik yazarı Mustafa Şardan, 2010-2019 yılları arasında yayınlanmış hip-hop’tan punk’a, elektronikten indie’ye farklı türleri içinde barındıran, unutulmayan albümleri birbabaindie.com okuyucuları için derliyor.
Her çarşamba, 2010’lardan Albümler ismiyle yayınlanan seride ilk albüm incelemesi 2010-2015, ikinci inceleme ise 2015-2019 yılları arasında yayınlanmış albümler arasından seçiliyor.
BEACH HOUSE – TEEN DREAM (26 OCAK 2010)
Albüm kapak çalışması: Dustin Summers’a aittir1.
Cocteau Twins ile bilinirlik kazanan ardından Slowdive ile büyüyerek 80’ler ve 90’ların başına gelmiş en naif hadiselerden dream pop’un bayrak taşıyıcılığını 2000’lerin sonlarından beri üstlenen Beach House’un olimpiyatlarda altın madalya kazandığı albümlerinden Teen Dream melankoli sevenleri kendine köle edecek acımasızlıkta. Alex Scally ve Victoria Legrand’dan oluşan ikilinin üçüncü, hala birlikte çalıştığı Sub Pop ile ilk albümü, bulundurduğu tüm şarkılar için müzik videoları da içeren bir DVD ile birlikte çıkmıştı. Sub Pop Beach House’un sadece kulakları değil, tüm bedeni ele geçirmesi gereken bir evren olduğunu kolaylıkla fark etmiş.
New York’ta bir kilisede kaydedilen albüm için Alex Scally, kiliseyle alakalı bir şey içermeyen, daha çok kiliseden çevrilmiş bir ambar demiş ve ilk defa bodrum katı olmayan bir yerde, acele etmeden kayıt aldıklarını belirtmiştir2. Scally aynı röportajda kendi müzikleri ile dream pop arasında eşleme yaparken aslında dream pop’un da tanımını yapmıştır: “I think “dream” is for the tone of our instruments, and “pop” is because we make pop songs”. Fakat albüm ismi için aynı matematiği kullanmamıştır. İsmin ergenler için veya ergenler hakkında olmadığını, bir zamanlar sahip olup sonrasında kaybettiğin hisleri tanımladığını ifade etmiştir. İnsan bazen yaşadığı melankoliyi anlamlandıramaz ve duygularının kaynağına ulaşabilmek açısından her Beach House severin Scally’nin bu sözlerinden haberdar olması gerektiğini düşünüyorum. Çünkü Teen Dream’in karşılığı gerçekten bu hisler.
Grupları kalburüstü statüye getiren, kısaca büyük bir grup yapan çekirdek faktör ne eşe dosta dayanan iletişim ağları ne de finansal kaynakları. Bu güç her şeye rağmen günün sonunda başlı başına yapılan müzikte özetle albümde oluyor. Grup bu gücünü gösterebildiği müddetçe konser verip para kazanabiliyor ve devamlılığını sağlayabiliyor. Dolayısıyla, bu güçten çok daha fazlasını barındıran Teen Dream’e sahip bir grubun üyesi, Spotify vb. uygulamaların olmadığı 2010 yılında bile “hayatta kalmanın tek yolu sürekli turlamak “ diyorsa2, özellikle içinde bulunduğumuz pandemi döneminde müzisyenlerin bizim hayatımızda müzik sunan insanlar olarak yer aldığı derecede bizim de dinleyiciler olarak onların hayatında bulunduğumuzu idrak etmemiz gerekiyor ve bizim rolümüz çok daha kritik.
Referanslar:
1. https://www.discogs.com/Beach-House-Teen-Dream/release/2111843
2. https://www.vulture.com/2010/02/beach_houses_alex_scally_wants.html
METZ – II (4 MAYIS 2015)
Albüm kapak çalışması: Fotoğraf – bir önceki albümün de kapak fotoğrafına imza atan – John Edkins’e, tasarım ise Sasha Barr ve METZ grubuna aittir.
Kanada’dan noise rock/post hardcore üçlüsü METZ, ikinci albümleri II ile kendi kimliklerini yaratarak, sahnenin yer altında fakat parlak günlerinin yaşandığı 85-95 arası döneme tutku ve özlem duyan insanları doyurmaktan öteye giderek tür içinde yeni bir hareket olarak filizleniyor. Debut albümü ile Nirvana erken dönem kopyası yaftalarını ne kadar hak etmese de bu benzetmeyi yapan insanlara da tamamen karşı olmak zor. Dolayısıyla, II albümü grubun ortama kabul edildiği, sırtının sahnenin kült isimleri tarafından sıvazlanmayı hak ettiği özgün bir iş. Gitarist/vokal Alex Edkins’e göre2 bu albüm daha melodili, daha karanlık ve daha yoğun ve ilk albümde kafalarındaki mükemmele ulaşmaya çalışırken bu albümdeki hatalara dokunulmamış, pasaklı tutumun kulağa en iyi şekilde geldiğini söyleyerek yaptıkları müziğin ruhunu özümsediklerini kanıtlayan çok güzel bir cümle kuruyor: We like music that’s a little rougher around the edges.
Bulunduğu kaba sığmayıp taşmış bol efektli rif ve melodi bulamaçları; ani, kirli ve çiğ davul atakları; mancınıkla atılmış topların yüzeye çarptığındaki şiddete benzer bas gücü ve zincirini koparmış kangal agresifliğinde bir ruh hali ile ortada post-hardcore, noise rock gibi meseleler mevcutsa dört dörtlük bir ürün ortaya koymanın gerekliliğini anlatan küfür gibi albüm. Ecnebilerin deyimiyle tam bir take it or leave it albümü. Mesela METZ sevmiyorum diyen insan duymak zordur çünkü ya sahneyi bilmediği için gruptan haberi yoktur ya da sahneyi bildiği için fazlasıyla takdir eder.
Grup sadece müziği ile değil türün estetiğini yansıtan klipleriyle de dikkat çekmekte. Özellikle ilk albümdeki bazı şarkılarda da kullandığı ve bu albümden de The Swimmer ve Acetate gibi parçaların klibinde görülen, grupla eşleştirdiğim özgün video çekim teknikleri var ve bunu IDLES’ın da Well Done klibinde kopyaladığını düşünüyorum.
Bu albümdeki şarkıları Steve Albini’den duymak harika olurdu fakat METZ karavanda Albini’nin prodüktörlüğünü yaptığı Mclusky Do Dallas’ı dinlerken her ne kadar özellikle davul kaydına hayran kalsa da3 kontrolü elinde bulundurmayı sevdiği için ancak bir sonraki albüm Strange Peace’te Albini’yi görebiliyoruz fakat bu sefer de şansa bak ki elde II’deki kadar güzel şarkılar olmuyor. Neyse ki Albinisizlik muhteşem bir albüm üretmeye engel değil.
Bir şarkıyı veya albümü dinlerken kendine has bir enerjisi olur. Bu enerji grubun veya müzisyenin kontrolünde belli bir düzen içinde ilerliyormuş gibi hissettirir. II’de ise dinleyici spontane hareket eden bir enerjiyle karşı karşıya.
Referanslar:
1. https://www.metzztem.com/discography
2. https://thequietus.com/articles/17789-metz-interview
3. https://drownedinsound.com/in_depth/4151377-if-theres-no-quiet-theres-no-loud—dis-meets-metz
