Modern Müzik Tarihinden 250 Albüm kitabıyla 19. yüzyıl sonundan günümüze kadar gelen süreçte modern müziğin öyküsünü, albümlerden örneklerle okuyucuya sunan müzisyen ve müzik yazarı Mustafa Şardan, 2010-2019 yılları arasında yayınlanmış hip-hop’tan punk’a, elektronikten indie’ye farklı türleri içinde barındıran, unutulmayan albümleri birbabaindie.com okuyucuları için derliyor.
Her çarşamba, 2010’lardan Albümler ismiyle yayınlanan seride ilk albüm incelemesi 2010-2015, ikinci inceleme ise 2015-2019 yılları arasında yayınlanmış albümler arasından seçiliyor.
ARCADE FIRE – THE SUBURBS (2 AĞUSTOS 2010)
Albüm kapak çalışması: Caroline Robert ve Vincent Morisett’e aittir. Albüm kapağında bir banliyö evi fotoğrafının yansıtıldığı duvarın önünde duran 1979 Mercedes 280 SE model arabanın fotoğrafı bulunmaktadır. İkili bu yöntemde Alfred Hitchcock’un Trompe-l’oeil yaratımını referans aldıklarını belirtmiştir. Grup, albümü var olmayan bir filmin müzikleri diye nitelendirerek kapak görselinin bu boşluğu doldurduğunu belirtmiştir1.
2004 yılında 21. yüzyıl indie’sinin ateşleyecilerinden olduğunu düşündüğüm Funeral ile fevkalade bir debut albüme imza atan, ardından 2007’de Neon Bible ile dinleyicilerini sevindirmeye devam eden Arcade Fire, üçüncü stüdyo albümü The Suburbs ile 2 Ağustos 2020 tarihi itibariyle 10 yılı devirmiş durumda ve şimdiden bu albümün 10. yılını doldurmasının anlamına dair yabancı kaynaklarda birçok yazı çıkmakta. NME’nin Why Arcade Fire’s ‘The Suburbs’, at 10 years old, is the perfect album for now2 başlıklı yazısında şu anda içinde bulunduğumuz pandemi etkili hayat sebebiyle bu albümün zaman kapsülü özelliğinden yararlanmamız gerektiği anlatılmış. Albümdeki müziği geçmişten günümüze ekilen fısıldamalar, güzel zamanların geleceğini anımsatarak geride kalmış tasasız günler ve daha zor olanı anlamamıza yardım edecek nostalji olarak betimlemiş. Açıkçası Arcade Fire özellikle ilk üç albümünde nostaljiyi ve geçmişe özlemi hep hissettirmiştir fakat bu albümde Win Butler ve Régine Chassagne 30’lu yaşlarının ilk yarısında. Toyluk günlerine özlemle saflığı ve geçmişten kopmuş geleceğe bakan olgunluğu bir araya getirmekte.
Arcade Fire’ın The Suburbs ile Yılın Albümü Grammy Ödülü’nü alması indie müziğin ana akıma dahil olmasında etkisi büyük hadiselerden biri olarak görülmüştür hep. Bugünden bakınca hak vermemek elde değil. 2000’lerde post-punk revival çerçevesine sıkışmış indie’nin, bu Grammy Ödülü sonrası grupların festival afişlerindeki puntolarının büyümesinden, anlaşma yaptıkları daha büyük plak şirketlerine geçişlerine kadar ana akıma hızlı hücumu gözlemlenebiliyor. İlk iki albümde minimal havada indie rock sunan grubun, the Suburbs’de ucundan elektronik ve pop etmenleri de müziğine katarak indie rock ile diğer türler arasında köprüler kurulmasına olanak sağladığını ve akılda kalıcı güzel şarkılar yaparak bunu Grammy Ödülü ile perçinlediğini ve nihayetinde dünyaya sunduğunu düşünüyorum. Butler vaktinde The Suburbs için Depeche Mode ile Neil Young’ın karışımı diyerek 2010’ların indie müziğinin büyük ölçüde formülünü vermiş görünüyor3.
Grup bu albümde kendi anıları üzerinden Amerikan banliyö hayatını anlatırken dinleyicileri de kendi geçmişlerine veya özlem duydukları zamanlara götürüyor.
Referanslar:
1. http://www.montrealgazette.com/entertainment/Suburbs+cover+revives+lost/7261339/story.html
2. https://www.nme.com/features/arcade-fire-the-suburbs-10-year-anniversary-2719146
3. https://www.spin.com/2010/07/new-arcade-fire-depeche-mode-meets-neil-young
ENNIO MORRICONE – THE HATEFUL EIGHT (18 ARALIK 2015)
Albüm kapak çalışması: Film müziğinin farklı kapakları Nathanio Strimpopulos’a aittir1 fakat ana görselin kimin çalışması olduğuna dair net bilgiye ulaşılamamakta.
Geçtiğimiz ay 92 yaşında hayata veda eden (6 Temmuz 2020), film müziği bestecisi, usta müzisyen Ennio Morricone’nin 87 yaşında Quentin Tarantino filmi The Hateful Eight için bestelediği müzikler son dönemin dikkat çekici çalışmalarından. Morricone’nin bu müzikleri filmin hiçbir sahnesine bakmadan sadece senaryoyu okuyarak bestelemesi ise tek kelimeyle dahice2. Görsellerden izole üretimin, görsellerin kopyası olmayan seslerin ortaya çıkmasına olanak sağladığı ve bu sayede bütünü zenginleştirdiği ve derinleştirdiği söylenebilir. Ayrıca Morricone eskiden yaptığı western müziklerin geçmişte kaldığını, The Hateful Eight için filme has, yeni bir müzik üretmek istediğini belirtmiş3.
2015 yılında Abbey Road Stüdyoları’nda Morricone şefliğinde Çekya Ulusal Senfoni Orkestrası ile kaydedilen müzikler4, sanatçının 40 yılı aşkın aradan sonra (the Good, the Bad, and the Ugly, 1969) bir western film için bestelediği ilk çalışmaları. Önceki filmlerinde sıklıkla Morricone müziklerini kullanan ve sanatçının büyük hayranı olan Tarantino’nun ilk ve son kez bir filminde Morricone orijinal çalışmalara imza atıyor5. Esasen bu tarihsel ve anlamlı noktalar The Hateful Eight’e yer verme sebebimde küçük bir paya sahip. Asıl büyük pay müziğin kendisinde. Şiddetin habercisi, şık ve tarifsiz gerilim anları, yıllar önce filmi izlerken hissettiğiniz yoğun atmosferi sürekli diri tutuyor. Albümün sanatçının kariyerinde imza attığı kült film müzikleri içinde bile en başarılılarından biri olduğunu düşünüyorum.
Bu müzikleri soğuk bir kış günü, akşamüstü saatlerinde Hollanda’nın en güvenli sokağında yürürken dinliyor olsanız bile aklınıza birazdan yaşayacağınız felaket senaryolarının gelmesi ve kalp atışlarınızın hızlanması olası. Bunun en büyük sebeplerinden biri belki de Morricone’nin şu sözleri: “Tarantino didn’t give me any specific indications or specific requests for what he wanted. He just mentioned the importance of the snow”6.
Referanslar:
1. https://nathaniostrimpopulos.com/quentin-tarantinos-the-hateful-eight-album-art
3. https://www.wired.com/2015/12/ennio-morricone-hateful-eight-soundtrack/
4. https://www.youtube.com/watch?v=3ur35rBMY4M&t=515s
