Tom Krell‘i anlaması zor biri gibi görünüyor. Tanıdığımdan değil tabi ama okuduğum röportajları onun çok yönlü biri olduğunu kanıtlıyor. Kendisi hem felsefe alanında doktora adayı hem de çok fazla kaynaktan beslenen yetenekli bir müzisyen. Üçüncü albümü “What is This Heart?”da yine farklı kaynaklardan beslenen Krell’in bu albümü ile ilgili, onun en kişisel albümü olduğu söyleniyor.
Yakın zamanda How To Dress Well, The Weekend ve Frank Ocean gibi isimler sayesinde tekrar kıymete binen R&B, hayatımıza TLC, Janet Jackson, Ashanti, Aaliyah gibi isimlerin şarkılarını hayatımıza yeniden soktu. Daha önceki How To Dress Well albümleri ve mixtapeleri de Tom Krell’in müziğindeki R&B etkilerini göz önüne seriyordu. Bu son albümdeyse daha bir popa kayan Krell R&B dalgasıyla ilgili “Kendi yarattığı bir trende bağlanmak zorunda olmama lüksü”ne sahip olduğunu söylüyor.
How To Dress Well albümlerinde zamanla bir sadeleşme, basitleşmeden söz etmek mümkün olabilir. Love Remains ve Just Once EP’nin yarattığı kristalin arkasından izliyormuş hissi ilk albümden bu yana yavaşça azalıyor. Love Remains‘deki Suicide Dream 2 ve What is This Heart?’daki Repeat Pleasure dinleyende farklı hisler uyandırıyor. Bu sadeleşmenin bir diğer sebebi ise daha önce de söylediğim gibi bu albümün önceki iki albümden daha pop bir albüm olması. Pop denince aklınıza aynı tornadan çıkmış gibi tınlayan ve anlam derinliği taşımayan şarkılar gelmesin, ulaşılabilirlik açısından bir pop albümü bu. Tom Krell’in kendi sözleriyle açıklayayım: “I could say it smarter, but I want it gentle. (Daha zekice söyleyebilirdim ama nazik olmak istedim)” Albümün nasıl bir pop albümü olduğunu anlatan en doğru sözler bunlar bence.
Albümü yaparken Tracy Chapman‘ın For You şarkısını daha önce hiç dinlemediği kadar dinlemiş Krell ve Alice Munro‘nun kısa öykülerini okumuş. Bu albümü yaparken önceki iki albümüne kıyasla daha sabırlı davranmış, kendi deyimiyle, aklına gelen sesleri kaybetmekten korkmamış, bu albümün “daha kişisel” olarak anılmasını sağlayan aile ve ilişki sorunlarından, geçmişinden, hastalıktan ve düşük gibi olaylardan etkilenmiş. Ne zaman bir sanatçı psikolojik sorunlardan akıl hastalıklarından bahsetse, aklıma istemsizce Passion Pit‘in Gossamer‘i geliyor. Tabii ki bu albüm kıyasla daha melankolik.
Albümün bence duygusal olarak en vurucu şarkısı Tom Krell’in ailesinden bahsettiği 2 Years On (Shame Dream). Bu şarkıyı daha çok sevmemin sebebi ilk albümlerdeki kırılgan melankoliyi seviyor olmam olabilir. Albümden diğer iki favorim ise Face Again ve Repeat Pleasure. Face Again değiştirilmiş vokallerle yine karanlık bir his bırakırken, Repeat Pleasure’ın daha farklı bir etkisi var, daha ritmik ve daha neşeli.
Tom Krell’in How To Dress Well projesi de kendisi gibi anlaşılması kolay olmayan, çok yönlü bir karaktere sahip, Krell zamanda bir müzisyen olarak gelişiyor, değişiyor ve etkilendiği kaynakların etkileri müziğine yansıyor. Bazen anlayamasam da bir dinleyici olarak bu gelişim sürecini izlemek bana mutluluk veriyor.
İdil Damla Bingöl
