Esnek insan, aceleci, değişimlere büyük bir hızla ayak uydurabilen bir prototip. İnsan bu yönde değişince, insana dair her şey de değişime uğradı. Haliyle müzikte, bu değişim içerisinde kendi dinamiğini yarattı. Bunun yansılamalarıysa, tahminimizden hızlı oldu. 90’ larda dinlediğim hiçbir şarkıyı, hatta bana hissettirdiklerini dahi unutmazken, artık dün dinlediğim şarkıyı dahi hatırlayamaz oldum. Şarkıların son tüketim tarihi, ilk nakaratla son bulur oldu. Esnek insana, çağın getirdiği bir hastalık bu. Zamansızlık… Acelemiz var; ancak neye yetişmeye çalıştığımızı bilen yok.
Bütün bunların içinde, hastalığıma tesirli bir ilaç buldum. Şişelere Mektuplar. İlaç gibi bir albüm. Her şarkının bir hikayesi vardır; ama hikayeli şarkıların içinde siz de var olursunuz. Güney Marlen’in de yaptığı bu. Şarkıların hikayelerinde, kendi karakterlerinizi de yaşatmak. Tanıdık karakterler. Dinlediğiniz andan itibaren, kendi dünyanızdan kopmadan, ortak bir hayal aleminiz oluyor. Siz de, o hikayenin bir kahramanı oluyorsunuz, dinlediğiniz yerden, yaşıyorsunuz. Şarapçı Remzi Amca gibi …
Basit akor ve ritimlerle oluşturulan alt yapıların üzerine, hikayenin gidişatına göre yapılan, vurgu ve tonlamala değişikliklerinin uyumu bizi içine çekmeye yetiyor. Ancak böyle can yakıcı sololara da denk gelebiliyorsunuz.
Üzen ve mutlu eden, boyun eğen ve baş kaldıran, şikayet eden ve memnun olan, karşıtlıklardan beslenen, ne kadar bohem olsada içinde umut barındıran bir albüm Şişelere Mektuplar. Aynı zamanda, protest, ti’ye alan bir tarafı da var. Aslında hayatın hepimizin yakındığı taraflarından bu isyan. Her haliyle senden, benden, insandan, hayattan, içimizden… Kendini de eleştiren…
Aceleniz var biliyorum, ancak soluklanıp, kendinize dönmek isterseniz Güney Marlen’‘in şişelerinin içindeki mektuplara bir göz atın derim.
