Konuk Yazar: Halil Cengiz Karakuyu
Mart ayının sonlarında Palmiyeler isimli bir grup “Palmiyeler” isimli bir Ep çıkardı.
The Ringo Jets‘in İstanbul’dan çok Milano’da çaldığı, The Away Days‘in Londra’da yatacak kanepe aradığı müzik ortamımızda çok fazla konser veremediler. Palmiyeli bir şehir olan Antalya’da kendilerini çığlıklarla karşılayacak bir genç kız kitleleri henüz oluşmadı, radyolarda kendilerine fazla yer bulamadılar, Fox’un hiç bir yaz dizisinde şarkıları çalınmadı. Hatta kendileri ile Soundcloud üzerinden iletişime geçtiğimizde bizi konser organizatörü zannettiler.
Peki pek ünlü olmayan, tek bir Ep’den fazla materyali piyasaya çıkmamış olan bir gruptan bu kadar bahsetmek istememizin sebebi ne?
“10’lu yıllar ortaları Türk Indie’si” idealinden konuşmak istiyorsak karşımıza bir kaç tane fraksiyon çıkıyor. Bir yanda Yüzyüzeyken Konuşuruz, Son Feci Bisiklet, Kalben, Adamlar gibi yeni dönem ülke içi pazara çalışan gruplar; bir yanda Ringo Jets, The Away Days, She Past Away gibi daha dış pazara yönelik çalışan gruplarımız var. İlk olarak tanımlanan gruplar, bu topraklara ait janra kalıpları içerisinde daha “Türk işi” bir estetik algıyla şarkılarını oluşturuyor. İkinci olarak tanımlanan ingilizce isimli gruplar ise direkt olarak batıdan gelen, tüm dünyada kabul edilmiş janraların bütün tipik özelliklerini taşıyacak şekilde şarkılar yapıyorlar.
The Ringo Jets‘i dinlediğimiz zaman dünyanın herhangi bir yerinden çıkmış bir “Garage Band” duyuyoruz. The Away Days çalmaya başladığı zaman pantolonlarının paçalarını Berlin’de mi yoksa New Jersey’de mi daralttıklarını anlayamıyoruz (ki Palmiyeler Ep’nin mastering’i The Away Days‘ten de tanıdığımız Can Özen tarafından yapılmış). Böylesi heyecan verici -daha küresel- müzikal olaylarını pek fazla yaşayamadığımız için ne zaman böylesi bir grup türese bir heyecan, bir sevinç...
Palmiyeler de bu sayılan gruplar gibi. Bol reverblü, kırçıllı gitarlar (Mertcan), delay’e boğulmuş vokaller; bazen The Cure‘u bazen Stone Roses‘ı azıcık da Mac Demarco‘yu hatırlatan bir sound. Gitar Johnny Marr gibi çalınıyor. Bazen sadece sol kanala yaslanmış şekilde duruyorlar bazen de 80’lerin chorus çılgınlığındaki gibi akortsuz gelen gitarları iki kanaldan da duyuyoruz. Çok alışkın olmadığımız şekilde back vokal kullanıyorlar. Şarkıların aralarında “ah, uh” diye sesler çıkarıyorlar. Arada bir yine alışık olmadığımız şekilde bir kızın sesini de duyuyoruz Kendisi bir yandan da davul çalıyor. Rana, tüm Ep boyunca basit ritmler ile ilerliyor ama kesinlikle insanı hareket ettiriyor. Baslar (Tarık) bir o kadar basit ama azı ya da fazlası olsa şarkılar bir anda çöker gibi duruyor. Karmaşık bir müzik değil nitelikli bir müzik yapıyorlar. Prodüksiyonları adeta İngiltere ya da Amerika’da yapılmış gibi; ritmler bir anda değişiyor, klavyeler girip ortamı buğulandırıyor, synthesizerlar çıkıp bir berraklık katıyor. Albümün miksi Umut Metin tarafından yapılmış; yağ gibi, bir o kadar da “özgür” akıyor EP.
Biraz daha ileriki giderek kendilerine “Sanki Türkiye ile hiç bir alakanız yokmuş gibi”, “Hiç etkilenmemişsiniz gibi hissediyorum?” diye sorunca:
Türkçe müzik yabancı örneklerden ayrı tutulamaz. Hayatımızın her anında ikisi de vardı. Eskiden Türkçe Rock albümleri en az yabancı albümler kadar değerli gelirdi, şimdi bir açıdan, daha da değerli olduklarını anlıyoruz. İngiliz müziği ve Amerikan Indiesi olmadan Palmiyeler olamazdı, bu onlardan öğrenilen bir davranış biçimi olsa da artık dünya bir ve üretim kanalları açık. Amaç iyi örnekler yaratmaya çalışarak, müziği ve sevgiyi paylaşmak ve ritim. Palmiyelerin kalbinde David Bowie, Jonathan Richman gibi isimlerin yanısıra koca bir rock’n’roll ansiklopedisi var…
şeklinde cevaplıyorlar. Açıkcası hangi Türk gruplardan ne açıdan etkilendiklerini çıkarmakta zorluk çekiyoruz ama hamurlarında buralara ait bir şey olduğu belli. Bu hamur, bu “Türk hamuru”, onları en değerli yapan noktada ortaya çıkıyor. Biraz önce sayılan, dünya piyasasındaki amiral kayığı gruplarımızdan She Past Away ile elele farklı bir konumda duruyorlar; kendileri Türkçe sözlü müzik yapıyorlar. Kusursuz bir şekilde janra müziği yapıp Türkçe söz yazıyorlar.
Batı janraları altında, anaakım müzik yapan türk gruplarının İngilizce söz yazmak gibi bir eğilimi var. The Ringo Jets bir röportajlarında bu durumu “Türkçe’ye göre daha kolay. Söz dizimi rahat. Heceler çok daha rahat oturuyor” diye tanımlıyor. Zaten bu rahatlığı sözlerin kompleksliğinde de görebiliyoruz.
Well they are isolating, manipulating, toxicating
And, it’s suffocating us
Uğur Işılak – Spring of War
You’re going out of this way
Would you come with me too far?
The Away Days – Best Rebellious
You take your chance,
You take your stance,
Skysketch – Traumatized
Palmiyeler, İngilizce söz diziminin rahatlığını Türkçe’ye çok güzel bir şekilde entegre ediyor.
Yapamam, Yapamam, Yapamam
Palmiyeler – Yapamam
Büyük ve süslü sözler söylemiyorlar, dünya sorunlarından bahsetmiyorlar. Ama söylediklerini Türkçe söyledikleri için daha bu topraklardan gibi duruyorlar. Zoru başarmaya çalışıyorlar. Hemen gidip “I, You, Come ve Go” kelimelerini birleştirip, kolaya kaçarak bir şeyler yazmıyorlar. Sözleri çok güzel bir şekilde müziğe yediriyorlar ve günlük hayatta kullandığımız o rahatlık ile bunu yapıyorlar. Zaten hiç anlamamışımdır, Türkiye’de belli bir zümrede efsane olmak varken neden gidilip yurtdışında alelade bir grup olunur ki?
Kendilerine “Piyasadaki yeriniz sizce nedir?” diye sorulduğunda ise aynı rahatlıkla, ama müziklerinin kalitesinden belli olan bir bilinç ile cevap veriyorlar:
“İnsanların bu dönemde dans etmeye ihtiyaçları olduğunu düşünüyoruz.”
Ama büyük bir problem burada ortaya çıkıyor. Palmiyeler, One Love”gibi bir festivalde çıkmış olmasına rağmen hala çok büyük bir kitle edinmiş değil. Bu kadar yeni bir grubun Soundcloud’da 4 ay içerisinde maksimum 2000 dinlenme, Youtube’da 4500 izlenme sınırlarında geziyor olmaları doğal. Ama kendilerinin akranları olarak belirttikleri Kim Ki O, Haza Vuzu, Haylayf Ş. Üçgeni gibi grupların da inanılmaz bir fanbase’leri olmadığını varsayarsak, ve böylesi janra spesifik grupların medya ilgisizliği yüzünden göz önünde olmadığını göz önünde bulundurursak içinden enerji akan müzikleri ile kitleleri dans ettirme dualarına amin demekten başka bir şey yapamıyoruz.
Sabahtan beri yalamaktan bir hal olduğumuz Palmiyeler‘in kaliteleri hakkında izlenim veren bir başka konu daha var. Türk müziğinin en büyük sıkıntılarından birisi olan görsellik sorunu da kendilerinde bulunmuyor. Allah İngiltere’nin yeni öğrenci alım politikalarından ve internetten razı olsun. Son yıllarda ülkemizde çılgınca bir “Visual Artist” artışı yaşandı. Artık bizim de sexual innuendo kolajcısı sanatçılarımız, güzel sanatlar son sınıf soyutçularımız, Jpeg virtüözlerimiz var. Ama maalesef grupların görsel materyalleri Ocean Grunge, birkaç bilgisayar programı ile grup adı yazıp grup elemanlarının sıraya dizildiği kötü fotoğraflara efekt koymaktan ya da ışıksız ortamlarda DSLR ile klip çekmekten öteye gidemiyor. YÖKŞ ve Son Feci Bisiklet‘in bayraktarlığını yaptığı bu “yetersiz albüm kapağı” kültüründe Palmiyeler profesyonel bakış açıları ile bir adım önde duruyor. Grubun bahsedilen gevşekliği ve rahatlığı Ep kapağının karışık kolajından, satışa çıkan tişörtlerine ve facebook’taki bannerlarına kadar her şeyde büyük bir tutarlılık ile yansıtılmış. İşi daha da güzel yapan taraf bütün görseller ile grup elemanlarının kendilerinin ilgilenmesi.
Grup için görselleri oluşturmak grubun duruşunun göze hitap eden parçası ve bolca plastik sanatlar içeriyor. Bu da sevdiğimiz ve üzerinde çalıştığımız bir başka alan. Böyle olunca grup için bir şeyler üretmek de daha zevkli hale geliyor, hem grup olarak kendinizi daha iyi ifade etme şansı yakalıyorsunuz.
Palmiyeler Ep yayınlama ve bir kaç konser verme sürecinde kendini gayet güzel şekilde ifade etti ve Türk Indie sahnesine çok güzel bir giriş yaptı. Artık ikinci Ep ya da albüm olur, daha fazla şarkılarını dinlemek istiyoruz, kalbimize daha fazla bıçak saplanmasını istiyoruz.. “Her Şey Anlamsız“ın radyo düzenlemesini istiyoruz.
Daha fazla şarkı istiyoruz!
