Bombalar patlıyor, boş mermi kovanları yere düşüyor, masum insanlar ölüyor. Ve biz korkuyoruz, en korkusuzumuz bile korkuyor. Bir şeyler söylemek, bağırıp çağırmak istiyoruz. Kimimiz “Ülke ne olacak?” diye düşünüyor, kimi ise “Ben bu ülkede ne yapacağım?” diye. Bunu yazarken bile “Doğru bir şey mi yapıyorum?” diye düşünüyorum.
Bu süreçte bir çok müzisyen tamamladıkları parçaları yayınlamıyor, aylarca provasını yaptıkları konserlere çıkmıyor veya çıkamıyor. Bir çok yazı yazılmıyor ve yazılanlar da gündemin kalabalıklığında kaybolup gidiyor zaten. Kimi zaman “Abi orası çok kalabalık, başka yerde buluşalım.” oluyor, kimi zaman ise “Sevgilim bugün ortalık çok karışık, buluşmayalım.” Öyle bir durumdayız ki, olup biteni umursamayıp günlük hayatımıza devam edebilmek artık hepimiz için imkansız bir hal almaya başladı.
Kimisi de bunca şey arasında “Müziğin sırası mı şimdi?” diye düşünüyor olabilir. Onlara da hak veriyorum zaman zaman. Ama farkettim ki onca olandan sonra yeni bir müzik keşfetmenin, iki notayı ahenkli bir şekilde tınlatmanın ve müzik üzerine düşünmenin beni rahatlattığı kadar hiçbir şey rahatlatmıyor. Tabii ki bu herkes için müzik olmak zorunda da değil. Hatta sanat olmak zorunda bile değil. Kod yazmaya aşık olan bir adam da kendisini farklı bir şekilde ifade edebilir pek tabii.
Ve bütün bunları düşündükten sonra karar verdim ki, müzik susmamalı. Nasıl muazzam müzik yapan Suriyeli, Filistinli grupların sesi bize kadar yükselebiliyorsa, bizim de sesimizin hiç olmadığı kadar çıkması gerek. “Müziğin sırası mı şimdi?” diyenlere “Evet, tam da şimdi sırası.” diyebilmeliyiz. O güzel beyinlerimizi gündemin saçmalıkları ile doldurmaktansa, bu saçmalıklardan güç alıp işimize duygularımızı hiç olmadığı kadar katabiliriz.
Çoğu zaman ben de bütün umutlarımı yakıp yıksam da, yakın zamanda tanıştığım Filistinli grup Bil3aX bana bu günlerde umut veriyor. Onlar o kadar kötü günler yaşarken böyle güzel bir parça yaptılarsa, bir bildikleri vardı ve “Müziğin sırası mı şimdi?” demeden 2014 yılında Filistin‘in Ramallah kentinde bu parçayı kaydedip yayınladılar. Şarkının orjinal sözlerine bir şekilde ulaştım ve Arapçadan kendi çapımızda yaptığımız çeviriye istinaden savaş hakkında olduğunu anlıyoruz. Bilimin savaşa karşı yenildiğinden, askerlerin evlerine girdiklerinden, taş üstünde taş kalmadığından bahsediyor. “Bayrak yükseltildi ama ülkede hayat kalmadı.” diyor acıklı bir şekilde. (Şarkının orjinal sözlerine aşağıdaki linkten ulaşabilirsiniz.)
Hepimiz korkuyor, hepimiz geleceğimiz için endişe ediyoruz. Fakat bu duygularımızı başkalarından nefret ederek, onlarla sosyal medya üzerinden kazananı olmayacak tartışmalara girerek veya tamamen susarak değil; bu duygularımızı yaptığımız işleri daha da iyi yaparak gösterebiliriz.
Biliyorum, çok zor. Ama hepimizin birazcık güzel müziğe ihtiyacı var.
