Modern Müzik Tarihinden 250 Albüm kitabıyla 19. yüzyıl sonundan günümüze kadar gelen süreçte modern müziğin öyküsünü, albümlerden örneklerle okuyucuya sunan müzisyen ve müzik yazarı Mustafa Şardan, 2010-2019 yılları arasında yayınlanmış hip-hop’tan punk’a, elektronikten indie’ye farklı türleri içinde barındıran, unutulmayan albümleri birbabaindie.com okuyucuları için derliyor.
Her çarşamba, 2010’lardan Albümler ismiyle yayınlanan seride ilk albüm incelemesi 2010-2015, ikinci inceleme ise 2015-2019 yılları arasında yayınlanmış albümler arasından seçiliyor.
JOJO MAYER & NERVE – THE DISTANCE BETWEEN ZERO AND ONE (11 HAZİRAN 2011)
Albüm kapak çalışması: Michinori Maru’ya aittir1.
Henüz 18 yaşındayken Dizzy Gillispie, Nina Simone gibi caz efsaneleriyle turlayan şimdi ise yaşı 60’ına yaklaşmış ama davula duyduğu heyecan hep genç kalmış İsviçre doğumlu virtüöz Jojo Mayer, tohumları 90’ların sonunda New York’ta düzenlediği; müzisyenlerin, DJ’lerin bir araya gelip elektronik ve akustik müziği bir araya getirdikleri kokteyller doğaçladığı Prohibited Beatz partilerine dayanan2 Nerve grubuyla birlikte akıl almaz bir drum ’n’ bass kayda daha imza atıyor. Yani Nerve aslında Jojo Mayer’in de içinde bulunduğu bir oluşum fakat görünürlük açısından isimlendirilirken Jojo Mayer & Nerve de tercih edilebiliyor.
Drum ‘n’ bass her ne kadar 90’larda önemli bir kitle elde etse de ve hala özellikle İngiltere’de verimli ve zengin bir sahneye sahip olsa da elektronik müzik ailesinin başarılı ama değer görmeyerek haksızlık yapılan evladı olmuştur. Şu an çoluk çocuğa karışmış birçok Avrupalı ve Amerikalı insana gençliklerinde fazlasıyla kalori kaybettirmiş bu müzik uzun süredir tercih sırasında gerilerde. The Distance between Zero and One, UK Garage tarafından vaktinde kenara itilmiş ve bir daha gün yüzüne çıkamamış bu türün yer altında fırtınalar kopardığının kanıtı.
Bu albüm bir virtüözün drum ‘n’ bass tutkusundan çok daha öte, klas bir elektronik müzik işi. Normalde drum machine kullanılarak yaratılan hızlı, dinamik ve çalımı insan kapasitesini aşan ritim çeşitlemelerinin akustik şekilde yorumlanarak klavye ağırlıklı Kraftwerkish sofistike elektronik altyapılar ve 90’lar usulü IDM atmosferiyle birleştirildiği ve insan büyüklüğünde bir arının çıkarabileceği seviyede vızıltıları andıran bas bombardımanı ile enerji pompalayan albüm, drum ‘n’ bass’ın bünyesine emprovize caz estetiği kattığı tekrara dayalı fakat komplike bir müzikal dünya.
Jojo Mayer’in albümdeki müziğin dayandığı felsefi temeli açıkladığı ufuk açan TEDx konuşmasından3 şu cümle gerçekten çok güzel: “I could create the illusion that I could play like a machine”.
Referanslar:
1. https://www.discogs.com/Jojo-Mayer-Nerve-The-Distance-Between-Zero-And-One/release/3596959
2. http://www.jojomayer.com/about/
3. https://www.youtube.com/watch?v=KExLCJAuTXA
WILCO – SCHMILCO (19 TEMMUZ 2016)
Albüm kapak çalışması: İspanyol sanatçı Joan Cornellà’ya aittir. Sanatçının bir müzik albüm kapağı için yaptığı ilk işidir1.
Kariyerine 90’ların ortasında alt-country ile giriş yapıp sonrasında indie rock’ı da dahil ederek dünyaya Summerteeth, Yankee Hotel Foxtrot gibi klasikler armağan eden Chicagolu grubun bence son 15 yıl içinde çıkardığı en başarılı albümü Schmilco, her şarkısı güzel albümler kategorisine ismini rahatlıkla yazdırsa da görmediği yeterli ilgiyle beni üzmüştür. Türkiye’de Wilco denince akla gelen tek şeyin Wilco van Herpen olmasını çoktan kabullendim ama bari adamların kendi memleketlisi bunu yapmasın. Kimler ne listelere balıklama dalarken bu Wilco size ne etti sorarım.
İsminin Harry Nilsson’ın benzer türdeki 71 tarihli albümü Nilsson Schmilssion’dan esinlenildiği Wilco’nun onuncu uzunçaları2, tüm şarkıları yazan Jeff Tweedy’nin tanımıyla “joyously negative”3 (bu noktada akla Cornellà ile çalışmanın mantığı geliyor). Gerçekten de Tweedy’nin kırlı sesine eşlik eden tatlı melodili gitarlar bu tempolu müzik konusunda kafaları karıştırıyor: üzülmeli miyim yoksa keyiflenmeli mi? Fakat albümdeki indie rock/alt-country karışımı şarkılar o kadar akılda kalıcı ki sizi kolaylıkla içine çekerek bu soruyu unutturuyor ve akışa bırakıyor. Albümün bana anlattığı Wilco ile yapılan bir röportajda Tweedy’nin şu sözlerinde: “Nobody gets to choose their emotions; you only get to choose how you react to them”3.
Schmilco, Wilco’nun 20 yılı aşkın süreden sonra bile hayli heyecan verici müzikler ürettiğini göstererek, yıllar boyunca çok az üye değişimi geçiren ve ara vermeden stabil ve aktif şekilde ilerleyen grubun takdir edilesi imajını perçinliyor. Bu istikrarın sebebi de sanırım grupla röportaj yapan Michael Roffman’ın deyimiyle her üyenin Wilcoholic olmasında gizli3.
Referanslar:
1. https://www.itsnicethat.com/news/joan-cornella-illustrates-wilco-album-cover-21-07-16
2. https://theithacan.org/life-culture/review-wilcos-tenth-album-wins-over-new-and-old-listeners/
3. https://consequenceofsound.net/2016/08/a-wilco-state-of-mind/
