Çok önceden bir bisiklet alma hesaplarına girişmiştim. Ama nasıl girişmek! Dükkan dükkan dolaşıyorum; o marka senin bu marka benim, teker teker araştırıyorum. Gövde bilgilerini alıyorum. Hybrid nasıl olur, tam şehir bisikleti mi olsa, amortisörsüz (okumak çile, yazmak da öyle) zor mu olur, ne varsa araştırdım ve sonuçta alamadım. Sebepleri çok ayrı; biraz akılsızlık diyelim. “Peki, bu şekilde anlattın da kardeşim. Derdin nedir senin” dedin diyelim. İşte derdim, bugün yeniden dinlediğim bir albüm. Varsa kaçırana hatırlatmak amacıyla yazılıyor bu yazı. Yazmasak da olur ama olmasın.
O günlerde Spoti yok hayatımda ama şahane bir müzik çalarım var, MP3 zamanı tabii. Sene, çok da eski değil ama 2010 diyebilirim net olarak. Dedim, öyle çünkü. Albümüzün sahibi múm. İzlandalı olan grubun kuruluş yılı 1998, ilk albümleri ise 2000 yılında yayınladıkları Yesterday Was Dramatic – Today Is OK. Ancak ben 2002 yılında yayınladıkları Finally We Are No One albümünden bahsedeceğim. 11 şarkılık albümde altını kalın kalın çizeceğim şarkılar var. Öncelikle genel olarak güzel mi güzel bir iş olduğunu belirtmeliyim.
Şimdi, ilk olarak Faraway Swimming Pool ile açayım kapıyı. Bence albümdeki en ilginç şarkılardan biri. Benim aklıma Atari oyunlarını getiriyor. Öyle bir havası var gerçekten. Ardından, albüme adını veren Finally We Are No One’dan devam etmek istiyorum. Hafif rüzgarlı bir havada bisikletin üzerindeymişsiniz gibi hissettiriyor. Bakınız, dinleyiniz en azından o esinti gelecek yüzünüze doğru. Çok uzatmadan, özellikle albümde en sevdiğim şarkıyı anlatayım. Kendisi We Have A Map Of The Piano. Hatırlıyorum, ilk dinlediğimde doğrudan Intro melodisine kaptırmıştım kendimi. Genel olarak girişinden itibaren etkileyici şarkılara kapılmamak mümkün de değil zaten.
İşte o bisiklet araştırmaları zamanında dinlediğim ve uzun zamandır da yüzüne bakmadığım eski dostla yeniden buluştuk bugün, özlemişim. Ben diskografiye doğru dalarken size de bu albümü bırakıyorum.
Bisikleti de alacağız elbet…
