O güzel yaz gününde ofiste kalmak zorunda kalan sen, ben… Delirmek üzereyiz değil mi? Ya da delirdik. Hatta her geçen saniye daha da gidiyoruz derine. Ama sanırım arada sırada kaçış anın oluyor sıkıcılaşan hayatından. Benim de oluyor doğal olarak. Ben sadece müziğe sığınıyorum son zamanlarda. Aslında çoğu zaman. Alaaddin’in uçan halısı muamelesi yapıyorum müziğe. Bir geziyorum ki sormayın, nereler nereler…
Şimdi ne dinliyorsun da geziyorsun diye soranlar olur mu diye düşünüyorum, bence kimse sormaz. Ama yine de yazayım. Özellikle canlı dinlemeyi sevdiğim, konserlerinden gerçekten çok keyif aldığım bir gruptan bahsedeceğim, bahsediyorum. Duyanından duymayanına, Nihil Piraye.
Nihil Piraye’nin Değildir çatısı altında topladığı tekliler ile bugün yine bir yolculuğa başladım. Önce Olmaz Olmaz ile girdim. Ardından ofisteki klima üzerime üflemeye devam ederken İsmin Uzayda Kayboldu’ya geçtim. Bu şarkının kayıt hali hakikaten çok güzel ama canlı hali… Muazzam! İyi çalıyorlar, boş bir övgü değil. Konserlerine gidin göreceksiniz.
Gelen bir mail ile Çok Acayip şarkısına hemen geçmek istesem de beklemek zorundaydım. Çalan şarkı en sevdiğim Nihil Piraye şarkısıydı çünkü. Ve sonrasında da Çok Acayip başladı ki bu üç şarkı arka arkaya bence şahane gidiyor. Doritos Dippas vardı hatırlarsanız, işte onun sosu bitmesin diye çabalıyor gibi oluyorum bazen.
Bir ara patronum “Utkan, şuna bakar mısın?” dedi, kulaklığımı çıkardım, baktım ve geri yerime döner dönmez şarkıyı tamamlayıp Mavi Murat’a atladım. Elma yoktu, ben de uçak olamam (Uçaklar ve Elmalar) diye diye şarkıyı tamamlayıp Ruh’u çağırdım. Dedim bugün son mu? Sonra istifa ettim. Etmedim, işimi seviyorum.
Böyle bir Değildir yolculuğu yaptım işte. Eğer hala dinlemediyseniz Nihil Piraye’yi, bu güzel grup sizleri bekliyor. Hem de nasıl, güzel mi güzel müzikleri ile bekliyor.
