Kalk yataktan, çık kaygı dolu odalardan bir bir. Ellerini yıka önce bir avuç suyu yüzüne mıhla sonra. Başarabilirsen. Durdur hadi! Arınmak lazım bazen kaygılardan, koşuşturmalardan, koşup koşup hiçbir yere varamamaktan. Kahve yap kendine. Beceremedim. Cesaretimi çiğneyen ayaklarımı çok severdim çünkü ben. Vitrinlerdeki cansız mankenlerin dudaklarını oku, ince ince sövüyor kahvenin sertliğine. Çıplak, uzak, korku, sadık, engel olamıyorum. Ucuz bitpazarlarının kenarlarından geç, tütün iç, gölge ol… kendini kurtarabileceğin bir aralık bırak hayatında. Midenden yükselen seslere kulak ver, can boğazdan gelir. Bırak dönüyor zaten dünya, yasal kılınan düzeniyle beraber hem de. Müdahil oluyorum. Garipsiyorum. Engel olamıyorum.
Müzik belki de böyle olmalı! Yaşadığın her anı tekrar yaşatan, reseptörlerini devreye sokan, hormonlarının dahi salgılanışını hissettiren. “Ben dünyanın içindeyim, içimde bir dünya ulan!” dedirtecek türden. İddialı cümlelerin altında saklanan iddialı hislerden kuruluyor bu cümlelerde hem. Dinlediğim şu adamın müziğinin amacına tam anlamıyla ulaştığı gerçeğinden bahsetmek istiyorum biraz.
Ali Lacey, 1991 Galler doğumlu. 2012 yılından beri multi instrumentalist, şarkıcı, söz yazarı, ses tasarımcısı ve yapımcı olarak Indie Rock/Folk dolaylarında deneysel müzik yapıyor. Bonjo, gitar, bas gitar, davul, perküsyon, klavye, piyano gibi bir çok müzik aletini kullanarak tasarladığı şarkılarında gündelik hayatın içinde kullandığımız nesnelerden de yararlanıyor. (Bi nevi nesnelerin kullanım alanlarını genişletiyor.) Bir röportajında “Her nesne belirli bir ses çıkarır, böylece o sesin ne olduğunu öğrendikten sonra kaydedip, ses koleksiyonlarından bir melodi oluşturabiliriz.” diyor. Bazen bahçe hortumunu kullanarak ya da çekiç kullanarak söylemlerinin altını dolduruveriyor. (bkz: Holland) Her nesneye ait bir düşünce, bir ses… Beni etkileyen şey de “Hayatın iyi çalışmayan yönlerinden kendimize çıkarabileceğimiz kullanışlı ve naif malzemeler bulunabilir” düşüncesi ile müziğini icra ediyor olması oldu.
“Yeni Aşk” anlamına gelen Novo Amor sahne adının da denk geldiği bir amaç var. “Neden müzik yazmaya başladığını” temsil eden bi anlam, ad. Belki duyargılarımın hassaslaştığı bir dönemde denk geldim bu cağnım adama ondan şarkılarının her birinde ayrı bir sahnede açıyorum gözlerimi. Sizde de öyle oluyor mu bu şarkıları dinledikçe? Zaten sanatçı bu eserlerini bu düşünce etrafında üretiyor. Görsel unsurları olan müzik tasarlamak, deneysel müziğe sinematik bir nitelik kazandırmak. Şarkıların video klipleri de insanın içinde kuzeye gitme isteğini uyandıracak cinsten. Dünyanın içinde, içimde dünya… mottosuyla dinlenen şarkılar. Hafif meşrep, hafif melankolik, dingin, huzurlu ama hüzünlü… Sislerin arasında ilerle. Bedeninde su damlalarını hisset. Doğayla bütünleş. Dünyayla. Sesle. Büyük şehirlerin dar sokaklı sık binalarına direnen seslerin, kırsalda yeniden uyanışı gibi! Pastoral bir tabloya ardına ardına mıhlanma isteği gibi…
“Elektronik” sanatçı Ed Tullett ile ortak çalışmalar yapan sanatçı, bu çalışmalarda da müziğinin karakterini koruyarak yola devam ediyor. “Faux”(2014) ve “Alps”(2016) single’larında birleşiyorlar. Şarkılarını dinlerken Bon Iver, Evening Hymns şarkılarının lezzetini almış olmamda sevmem için başka bi neden oldu zaten. Kendi tarzını yakalamış olan sanatçı Brilliance Records ile işbirliği yaparak 2014’te ilk EP’si olan Woodgete, NY çıkarıyor. So We Dritt/Flay, Holland, Callow, Welcome to the Jungle, Anchor gibi single’ları da bulunan genç müzisyen şimdilik az ama öz işler çıkarmışa benziyor. Bol hüzünlü, bol perküsyonlu, şahane sesiyle dokuduğu yeni şarkılarını umut ve heyecanla beklediğimi belirterek belki de en favorim olan şarkısını buraya iliştiriyorum.
Farklı bir kare. Duyuyorum. Hava aydınlık. Kalk. Yollarda bırakılan izlerin peşinden yürü. Vazgeçmiyorum. Nitele teslim olalım, lütfen! Yansımaları dinleyip, azaldıkça çoğalalım. Sesi aç, perdeyi aç, pencereyi aç hadi! Ezberim kuvvetlidir benim.
Hadi bana kuzeyi anlat biraz!
