Justice, Gaspard Augé ve Xavier de Rosnay tarafından 2003 yılında startı verilen bir Fransız elektronik müzik grubu. Yapımcıları ise Cassius, Sebastian gibi bir elektronik müzikte önemli yer edinmiş isimlerin de bulunduğu Ed Banger Records. Müzik hayatlarındaki parlama noktası ise Simian‘nın “Never Be Alone” şarkısına yaptıkları enfes remix oldu ve sonrasında da Ed Banger Records ise bu iki genç yıldızı kadrosuna kattı.
Ardından, çeşitli EP’ler bu ikiliden gelmeye başladı.
2003 – “Never Be Alone”
2005 – “Waters of Nazareth”
2006 – “We Are Your Friends” ve “Waters of Nazareth” için özel bir remix EP’si.
2007 – “Phantom”, “D.A.N.C.E.” ve “D.A.N.C.E.” için özel bir remix EP’si.
Bu kadar EP sonrasında 2007’nin 17’inci Haziran’ında, fransız elektronik müzik türünde bir devrim sayılabilecek “†” albümünü çıkardılar. İlk dinlediğimdeki duyguları hala tarif edemeyeceğim bir albümdü bu. Konsept bir çalışma olması ve ayrıca incilden aldığı öğeler ile dinleyenlerin ilgisini çekmeyi başarmışlardı. Ayrıca albüm kapağına, ve DJ kabininin önüne koydukları “†” ile kendilerine göre dinleyici jenerasyonunun, elektronik müziği yeni bir din olarak gördüklerini belirtiyorlardı. “†” albümünün genel havası çok yırtıcı ritimler, kendilerinin imzası olan mixing hamleleri ve dinleyiciye verilen yüksek adrenalin hissiyle gerçekten yukarılardaydı. Ayrıca albümün kompozisyonunu genel bir incelediğimizde ne kadar ince bir işçilik olduğunu görmemiz hiç de zor değildi.
Albümün içerisindeki hitleri bir çırpıda yazacak olursam; “D.A.N.C.E.”, “Phantom Pt. II”, “TThhEe PPaARRtTYY”, “DVNO”, “Stress” ve “Waters Of Nazareth”i bir köşeye not edebilirim.
Ardından 2008 yılında, “DVNO”, “Planisphère” EP’leriyle birlikte ilk konser albümleri olan “A Cross the Universe” ile karşımıza çıkan Justice, “†” albümündeki şarkıların konser remix’lerinin yanı sıra Fatboy Slim‘in “Don’t Let the Man Get You Down” şarkısını sample olarak kullandıkları, “Two Minutes to Midnight” ve Metallica‘nın Master Of Puppets‘ını aynı şekilde kullandıkları “Final” ile tam bir gövde gösterisi yapmışlardı.
2011’de ise “Civilization” ve “Audio, Video, Disco” EP’leriyle geri dönen Justice, Ed Banger Records, Because Music ve Elektra Records ile birlikte “Audio, Video, Disco” adındaki ikinci stüdyo albümlerini çıkarttı. Audio, Video, Disco, genel olarak “†” albümüne göre daha yumuşak bir albümdü. “†” ‘un içerisindeki agresiflik bu albüme pek yansımamıştı.
Xavier de Rosnay‘ın albümün müzikal tarafı hakkındaki görüşleri ise:
“We wanted to create something very laid back and a bit countryside-ish. You know, daytime music. […] What we wanted to do was keep the beats, but make it more soft. One of the challenges of this record was to make it feel emotionally heavy without being aggressive. Like being soft and violent at the same time. The texture of the new record is really soft.” şeklinde olmuştu.
Albüm içerisinde beklenen sert ve yırtıcı Justice patlayıcılığının olmaması dinleyenlerin canını biraz sıksa da, “Civilization” ve “On’n’On” gibi sağlam çalışmalar bir nebze olsun moralleri yükseltmeye yetmişti.
2012, Justice için “On’n’On” ve “New Lands” EP’leriyle geçerken, 2013’te ise “Helix” EP’si yayınlandı.
2013’te ise ikinci konser albümü olan “Access All Arenas” karşımıza çıktı. Genel itibariyle “Audio, Video, Disco” ve “†” içerisindeki şarkıların remix’lerini bulunduran albüm, kurgusu ve başarılı remix’leriyle beni tatmin etmeyi başarmıştı. Albümün müzikal yapısı, “Audio, Video, Disco”ta bulunan yumuşaklığı ile “†” içindeki sertliği bir arada barındırıyordu. Ayrıca Seyircilerin seslerinin de kayıt edildiği “Access All Arenas”, sizi konserin içerisine sokmayı başarıyordu.
Ve uzun süredir merakla beklenen, yapımcılığını Ed Banger Records ve Because Music’in üstlendiği “Woman” albümü, 2016’nın 18 Kasım‘ında dinleyicilere sunuldu. Albüm, uzun süreli bir bekleyiş arkasından geldiği için beklentiler bir hayli yüksekti. Fakat “†” albümündeki hardcore elektronik müzik, yerini “Audio, Video, Disco”dan sonra ve “Woman” ile iyiden iyiye sakin bir müzik anlayışına bırakmıştı.
Woman
1. Safe and Sound
2. Pleasure
3. Alakazam !
4. Fire
5. Stop
6. Chorus
7. Randy
8. Heavy Metal
9. Love S.O.S.
10. Close Call
Farklı müzikal arayışlar içerisinde, kendi müziklerini farklı bir perspektiften sunduklarını dile getiriyordu Gaspard Augé ve Xavier de Rosnay. Gerçekten de aşina olduğumuz o hızlı tempo ve sert ritimlerin verdiği duyguları ve tadı, farklı bir yoldan daha ağır başlı bir şekilde vermeye çalıştıklarını farkedebiliyorum. Albüm, o bildiğimiz Justice kimliğini hala koruyor fakat aynı zamanda daha down-tempo ve biraz daha gündelik bir müziğe dönüşmüş durumda.
Albüm için verdikleri bir röportajda Xavier de Rosnay, “Woman” albümünde yaptıklarını şu sözlerle izah ediyor.
“When you spend one year and a half working on an album you always end up doing things that you’ve never done before. Because part of the process is to try things and to have fun making it. It wouldn’t really be fun for us to try to reproduce things that we made earlier. But then again, we don’t know how much of it is different from what we’ve already done and how much is really similar. The way that we perceive our own music is very different from the way you hear it.”
Albümdeki olumsuz konulardan biraz sapıp, kendi müziklerindeki yeniliklere geçmeliyim. Öncelikle “Woman” ne kadar beklentileri karşılamasa da, hala kendi dinamikleri içerisinde sağlam çalışmaları bulunduruyor. Özellikle albümdeki öne çıkan şarkılardan “Safe And Sound”un funk’a yatkın slap bass ritimleri içerdiğini farkettikten sonra gerçekten farklı şeyler yapmak için uğraştıklarını görmüş oldum. Albüm içerisinde “†”un aksinde daha çok vokallere yoğunlaşılmış. Vokaller tabi ki efektler ile süslenmiş bir şekilde kulağımıza ulaşıyor fakat bu bir olumsuzluk taşımıyor. Her şey yerli yerinde fakat o çılgınlık seviyesindeki sertlik, bu albümde yer almıyor.
Synthesizer konusunda ikili yine iyi bir iş çıkarmış. Tuşlular, bizleri yine güzel müziğe doyuran bir yapıya sahip. Basların müzik içerisindeki yeri ve dağılımı tatmin edici fakat dinlerken hep bir şeyler eksik sanki diye düşünüp duruyorsunuz. Dinlediğinizin o eski Justice olmadığının farkındasınız ve bu doğrultuda olumsuz bir düşünceye kapılıyorsunuz. Bu albümü Justice yerine farklı bir grup yapmış olsaydı, övmek için uğraşacağımdan eminim. Fakat ikili çıtayı öyle bir yere koydu ki, kendileri için bile beklentileri karşılamak kolay değil. Kısaca “Woman” o kalibrede bir albüm değil.
Örneğin “Stop” adlı şarkıyı ben ikiliye yakıştıramıyorum. Nakarat kısmı kulağa hoş gelebilir fakat şarkının genel olarak ağır ilerleyişinden hiç hoşlanmadım. Arada birkaç “Justice trick” olmasa, bunu o bildiğim grup yaptı diyemem. Dinlerken sarsılıp kendimden geçmem gerek bir yerde diyorum fakat olmuyor.
Justice kendi çapında deneysel çalışmalara da imza atmış bu albümde. “Chours” şarkısı bunlardan birisi. İsminden de anlaşılacağı gibi koro sesler ile çalışılmış fakat ikilinin yaptığı müzikte pek rastlamadığımız bir karanlık hakim şarkının içerisine. Buna en büyük katkıyı, kullanılan efektler ile ritimlerin ve basların yerleşimi sağlıyor.
Albüm genel olarak beklentilerin altında kalsa da, “Safe And Sound” ve “Randy” bana göre işleri biraz toparlıyor. “Randy”, kendi içerisinde “DVNO”, “On’ n’ On” biraz da “D.A.N.C.E.” ile benzerlik gösteriyor. Benzerliğin sebebi vokal ve kullanılan ritimler. Şarkı dinamiğindeki ritimler, insanı kendine çekiyor. 6:38 dakikalık şarkı içerisinde kimi zaman farklı yollara girsek de kopukluk bulundurmuyor. Ayrıca Justice’nin “†” içerisinde başarılı bir şekilde kullandığı yaylıları burada tekrar dinleme fırsatı yakalıyoruz. Outro ise tam bir “Justice imzası”. Hafif ve melodik.
Bunların yanında “Woman”, “†” döneminin sertliğini ve izlerini taşıyan bir şarkıya sahip: “Heavy Metal”.
Justice, genel olarak metal müziğe yatkın bir ikili. Gerek bazı şarkılarının sertliğin dozunun metale doğru çıkmasıyla, gerek metal müzik samplelarını kullanarak yaptıklarıyla beni mest eden Justice, bu sefer benim için albümün en iyisi olan çalışmayı “Heavy Metal” adı altında bizlere sunmuşlar.
Şarkının başlangıcıyla birlikte albümün en dişli yerine geldiğinizi hissediyorsunuz. Bir anda sarsılıp, melodinin nereye gideceğini merak ederken yine bildiğimiz “Justice mixing” ile karşılaşıyoruz. Şarkının belli kısımları tam anlamıyla terörden ibaret. 2:30’dan sonrasında ise farklı bir yol almakta ve bu şekilde ilerleyip fade-out ile sonlanmakta.
Kapanışı ise “Close Call” ile yapıyoruz. “Audio, Video, Disco” sounduna yakın olan bu şarkı, diğerlerine nazaran daha sakin, baslardan büyük oranda arınmış ve gayet hoş bir melodiye sahip. Bir albüm outrosu olarak düşünürsek benim hoşuma gitti. Ayrıca 4:10’dan sonra giren yaylıların şarkıyı devleştirip beni mutlu ettiğini söylemeliyim. Justice’nin böyle bir şarkı yapması bana kendi yırtıcılıklarından iyice koptuklarını düşündürse bile, melodik zekaları için alkışlattı.
“Woman” her şeyden biraz barındıran bir albüm. Ama Justice’i onlar yapan özelliklerden bir bölümünün eksik olduğunu da söylemem gerek. Kendilerinin farklı yönlerini göstermeye çalışan ikilinin yaptığı müzik, çoğu elektronik müzik dinleyenini tatmin etmeyebilir fakat melodik ve vokal yönü daha ağır basan bu “light” Justice albümünün de kendi alıcısı olacağı çok açık.
