Fizikten uzak kırılmalar var hayatta. Biraz sert. Biraz metafizik. Bir zamanlar cam göbeği renginden de mavi olan şarkı laciverte çalıyor şimdi. Yağmurlu havalarda kırgınlığı bir kat daha artan deniz gibi, gece ve lodosla beraber alabora edebilir teknenizi. Bir zamanlar bembeyaz bulutlar ve uçuş aracı olarak kullanılan balonlar vardı bu şarkının içinde. Şimdi ekrana açılan bir paint sayfası. Beyaz sayfalara çizilen beyaz bulutlar var. Beyazdan başka rengi olmayana bu, biraz metafizik ve biraz sert. Ve şarkı aslında ne metafizik ne sert…
Caka satılan bilimsel datalar, sahip olunan yada olunamayan yetenekler, olmazsa olmaz statüler, kimlik olan etiketler hatta belki istatiksel olarak neye denk gelişi insan yada onunla ilgili herhangi bir şeyin. Bazı kırılmalar var hayatta. Bunlar bir kişiye olabildiği gibi bazen kitlelere, çoğunluğa ve bununla beraber bazen sadece bir cümleye, bir filme yada bir şarkıya. Bir de en fenası kıpırtısızlığa. Ölüme.
Tabi kırıldığı yerden kırmakta var hayatta. Roller değişmiş, kalbe uzak tüm silahlar kuşanılmış, surlarla çevrili kalenin içinde durup atlar ve filler ileri sürülen. En güçlü hamleyle borcunu ödemek gibi. İşte O da bu şarkının konusu. Sert ve Fizik. Hafıza kaybı belki omurilik zedelenmesi, böbrek yetmezliği en kötüsü sonbahar temizliği. Her şey birbirinin yerini alıyor işte. Hayat sıradan bir tiyatro oyunu ve rollerde tiratlar kadar aynı . Baş rollerin değişkenlik gösterdiği sıradan bir oyun. Biri birinin yerini almaz, biri görünmez olabilecek kadar yeteneklidir sadece… O bu şarkının konusu değil ama.
Kimin ölüp kimin yaşaması gerektiği hakkında söylenen o çok bilmiş, o cüretkar bir o kadar merkeze saplanıp kalan zihinden çıkan bir kaç kelime… Bazen hayat kısa bir kırılma anından ibaret. Kendinizi dışınızdaki her şeyden önce kırmaya bakın zira dayanılmıyor. Bir ölüme, bir cümleye, şarkıya ve mevsim normalleriyle yerle bir olan çatılara…
BİRAZ DAHA SERT, BİRAZ DAHA METAFİZİK.
Görsel: Eloise Heritier
