Fatmagül Berktay “Feminist Teorinin Önemli Bir Alanı: Cinsellik” makalesini “Erotizmin, kişinin kendisini bilmesinin temel araçlarından biri, şiir kadar vazgeçilmez olduğunu” (Anais Nin) nasıl unutabiliriz?” diyerek bitirir. Şiirin vazgeçilmezliği başka sohbetlerin konusu olsun. Ben size Two Feet‘ten bahsedeceğim.
Two Feet, New York çıkışlı bir proje. Proje hayata geçtikten birkaç ay sonra “First Steps” isimli EP, Majestic Casual Records etiketiyle Temmuz sonunda yayınlanıyor. İçerisinde 4 şarkı barındıran First Steps, yayınlandıktan sonraki iki gün içerisinde Hype Machine‘de bir numaraya yükseliyor.
Bugüne kadar First Steps’i önermek istediğim arkadaşlarıma bazısı pek de başarıya ulaşmayan değişik tanımlamalarda bulundum. En sonunda şu üç kelimede karar kıldım: Blues, elektronik ve münasebetsiz.
Two Feet’i keşfettiğim ilk dakikada aklımdan geçen tek şey şarkıların oldukça kışkırtıcı olduğuydu. Gerçi bu sonuca varmak için herhangi bir hissikablelvukuya ihtiyacım olmadığını fark etmem çok da vaktimi almadı. Şarkı sözlerinden albüm kapağına her şey size haylaz (Yazar bu esnada “Naughty mi desem, ne desem?” sorusunu sormaktan kendisini alamıyor.) bir hava vadediyor. Lakin bunu kendine özgü bir sükunet ve sadelikle sunuyor. Kendisi de zaten “Şarkılarımın bazıları kısa olabilir, fakat bazen bir hikayeyi anlatmanız için bu ihtiyacınız olan tek şeydir.” diyerek bu kısa ve öz halin sebebini açıklıyor.
Velhasıl kelam First Steps, yıllar önce okuduğum, aklımın bir köşesine yer ettiğini bile fark etmediğim bir cümleyi hatırlatmasının bana verdiği heyecanın ve geriye kalan tüm hissiyatların hakkını veriyor. Blues damarı aşikar tüm bu melodiler bugünlerde içerisinde hissettiğim büyük buhranda kendimi bambaşka bir yerde bulmamı sağladı. Şiiri bilmem ama müziğin vazgeçilmezliği de tam olarak burada değil midir zaten sevgili okur?
