ALBÜM | Richard Ashcroft – “These People”

Albüm İncelemeleri

The Verve’in frontmani Richard Ashcroft dördüncü solo albümü ile geri döndü. 2010 yılındaki United Nations of Sound projesini saymazsak,  Ashcroft solo albüm çıkarmayalı on yıl geçmiş. The Verve kariyeri son Reunion ile 2008 yılındaki Fourth albümüyle sonlanmış görünüyor…

Mayıs sonu raflara düşen bir albümün eleştirisi için niye bu kadar bekledin yoksa beğenmedin de, elin yazmaya gitmedi mi diyebilirsin sevgili okur? Beğenmemekle ilgisi yok, belki de sıra gelmemiştir…

The Verve yılları İngiliz ve dünya müzik tarihine geçen, Bittersweet Symphony ile dillere marş, reklamlara jingle olan, The Drugs Dont Work, Lucky Man, Sonnet gibi önemli hitlere imza atan Ashcroft yeni albümünde ne yapmış?

Ashcroft’un solo kariyerini takip eden biri olarak The Verve sonrası dönemde de iyi işler yaptığını düşünüyorum. İlk solo albüm Alone With Everybody‘i hala dinlerim. Ashcroft’un albümlerinde tutarlı bir sound var. Pop-Rock çizgisinde geziniyor, akustik ve elektro-pop geçişli şarkılar mevcut.

Yeni albüm These People‘ın ilk şarkısı Out of My Body Ashcroft soundunun dışında kalan, elektronik öğeler barındıran ve sanki seksenlerden ışınlanmış bir şarkı gibi… Ashcroft bazı şarkılarında yeni şeyler denemek ve yapmak istiyor ancak bunu genele yayamıyor, o bildiğimiz sounduna yakın bir şekilde albümlerini tamamlıyor. Bu albümde de aynı şey olmuş nitekim. İlk single hip hop vari This is How It Feels‘ın videosunda yeni imajıyla saçlarını üç numaraya vurmuş, yeni yetme popçular gibi giyinen, tornacı gözlükleri ile gözlerimizi yoran bir Ashcroft var. Şarkının “en olmayacak” ilk single olması ve üzerine gelen bu yeni imaj çok sevdiğimiz Richard’ı bir anda itici hale sokuyor. Var mı gerek böyle şeylere, yok elbette… Neyse ki sabırlıyız albümün geri kalanını dinleyecek gücümüz var… They Dont Owe Me bu noktada imdadımıza yetişiyor ve ohh diyoruz. Sonrasında Hold On ile yeniden tempo yükseliyor, konserlerde ilaç niyetinde çalınacak bir şarkı bu. Albümün ismini taşıyan These People ile alışılagelmiş sound bizi yakalıyor… Everybody Needs Somebody to Hurt introsuyla They Dont Owe Me‘den rol çalsa da, iyi şarkı. Albümün geri kalanındaki dört şarkı Picture of You, Black Lines, Aint the Future is So Bright ve Songs Of Experience bizi memnun etmek için yeterli. Picture of You kaybettiği biri için yazılmış hüzünlü bir akustik eser. Aint the Future is So Bright benim single adayım. Richard’ın röportajlarından teknolojinin olumsuz yanlarını eleştirdiğini hatta dört yıl cep telefonu kullanmayı reddettiğini öğreniyoruz. Müzik üretiminde de yine eski stil takılmayı sevdiğini anlıyoruz. Bu albümü de Londra’daki ev stüdyosunda kaydetti. Ancak yukarıda bahsettiğim 18 yaş popstarvari imaj ile bu bakış açısı ve yaptığı müzik örtüşmüyor…

Albüm şarkıları üretilirken son altı yılda küresel ölçekte yaşanan pek çok olaydan etkilenmiş Ashcroft. Terörizm, isyanlar, devrim, ölümler, işkenceler, baskıcı hükümetler, iki yüzlü politikacılar, medya yalanları ve global hoşgörüsüzlük gibi konular Ashcroft’u şarkı yazımında etkilemiş. 2011 yılında Mısır’da gerçekleşen devrim ve Tahrir olayları onu en çok etkileyen olayların başında geliyor. Eleştirel bakışı şarkı sözlerine yansımış. Out of My Body’de “Don’t go looking for your Watergate” cümlesi önemli. They Dont Owe Me içerisinde “Onların oyunlarını oynamayacağım. Kimsenin aptalı değilim. Nasıl hissettirdiğini bilirim. Onların kurallarını bozdum. Bana sahip olamazlar” cümleleri var. Hold On‘da da Arap Baharına selam çakıyor ve tutunma, ayakta kalma mesajı veriyor. Tüm bu içeriklere rağmen kendisini aktivist olarak görmediğini albümünü de politik bulmadığını söylüyor.

Ashcroft hala çok iyi bir rock vokal ve iyi bir şarkı sözü yazarı. Kitleleri hala peşinden sürüklemek için yeterli karizması var. “These People” ise solo kariyerinde ilk albümden sonra yaptığı en iyi albüm.

Tags: , , ,

İlginizi Çekebilir

Elveda Chet Faker – Hoşgeldin Nick Murphy: “Fear Less”
Die Antwoord Dağılma Haberlerini Yalanladı!

Yazar

BBI Yerli: Rana Türkyılmaz & Kırık Pena

Bize Katıl!